De zwarte grote vleugel staat te pronken in de concertzaal.
Moeiteloos glijden haar vingers over de toetsen.
Ademloos stil is het, soms onderbroken door een diepe zucht of een zachte kuch.
De concertgangers zijn in de ban van de muziek, hinderlijke gedachten tussen de oren tijdelijk geparkeerd. De atmosfeer streelt diepe klanken in de harten van de aanwezigen.
Gespannen zit ik achter de piano in het leslokaal met mijn leraar aan de rechterzijde.
Met regelmaat geeft hij de maat aan op het tweede instrument in de niet al te grote ruimte.
Het wil maar niet lukken vandaag
Ik zucht nog eens diep en langzaam voel ik een rode blos naar mijn wangen stijgen.
#
Met fronsende wenkbrauwen trek ik mijn mondhoeken naar beneden en voel ik de zweetpareltjes op mijn voorhoofd verschijnen. Steeds is er die aarzeling in het spel, mijn aanraking met de toetsen verloopt hortend en stotend in plaats van mild vloeiend als een kabbelende beek.
Herhaaldelijk sla ik een verkeerde toets aan of is er een afwijkend ritme te beluisteren.
Intensief heb ik dit Menuet ingestudeerd; een oorstrelende compositie van Bach.
Vandaag kan ik de juiste toon helaas niet vinden.
Thuis in mijn eigen omgeving, op mijn eigen piano lukt het veel beter, daar kan ik mezelf zijn en voel me niet zo op de vingers gekeken. Nu is er een ander, de leraar, die zeer nauwkeurig mijn vingerzetting in de gaten houdt.
Ook hij ziet mijn wanhoop en hoort het gemopper aan. Hij neemt het muziekblad van me over, neemt mijn plaats in op de pianokruk en speelt het stuk rustig met een mooi timbre voor.
ôZodat de klanken je hoofd binnenstromen en je bij het instuderen niet meer loslaten.ö
#
ôJa, ja, hoor ik mezelf antwoorden; met zo┤n gedegen opleiding als jij hebt en een jarenlange ervaring is het natuurlijk geen kunst. Volgens mij ga ik het nooit leren, ik ben op veel te late leeftijd gestart, jammer.ö
De leraar, zijn mooie donkere haren golvend over de schouder, lacht en zegt:
ô Alle begin is moeilijk. Over een jaar speel jij dit stuk moeiteloos, houd deze prachtige klanken vast in je hoofd en probeer het thuis opnieuw in je eigen vertrouwde omgeving.ö
Ik ga verder met een Sonatino wat meer mijn genre is en speel deze met de nodige souplesse. Gelukkig kan ik weer genieten en glimlach stil voor me uit.
In gedachten zie ik haar weer aan de vleugel zitten in een strakke zwarte jurk met een bloed koralen ketting. Wat gebeurt er toch met me als ik de toetsen beroer en regelmatig wegdroom in deze taferelen. Leef ik dan niet in de werkelijkheid? Als beginnend pianist kan ik niet tΘ hoge eisen stellen aan mezelf, ik wil tevreden zijn met een eenvoudig repertoire.
Diep in mijn hart weet ik echter wel wat er met me gebeurt, wat me zo raakt.
#
Ik ben een denker, een piekeraar die bij voorkeur alles in het leven wil beheersen, zeer planmatig en gestructureerd te werk ga en vooral veel drukte om me heen kan creδren.
De piano plaatst me in tegengesteld gedrag en doet een groot appΩl op mijn gevoel. Mijn innerlijke stem spreekt en laat de tijd geruisloos aan me voorbij drijven. Ik bewandel diepe lagen in mezelf, die ik anders gemakshalve negeer.
Met veel plezier speel ik fⁿr Elise en Song of Joy van Beethoven. Luisterà
De zwarte vleugel is slechts een illusie, sprankelend en zeer bijzonder.
Voorlopig houd ik het bij mijn dierbare klassieke F.Adams en laat mijn vingers strelend over de toetsen gaan. Ik laat mijn hart spreken en koester mijn droom van een beroemd pianist in een volle zaal. Applaus weerklinkt.
